Julia Cameron — The Artist’s Way (Filling the Well)

“In order to create, we draw from our inner well. This inner well, an artistic reservoir, is ideally like a well-stocked fish pond… If we don’t give some attention to upkeep, our well is apt to become depleted, stagnant, or blocked… As artists, we must learn to be self-nourishing. We must become alert enough to consciously replenish our creative resources as we draw on them — to restock the trout pond, so to speak.”
— Julia Cameron, The Artist’s Way

De Bron en de Spiegel

“Om te kunnen creëren, putten we uit onze innerlijke bron. Deze innerlijke bron, een artistiek reservoir, is idealiter als een rijk gevulde visvijver… Wanneer we geen aandacht besteden aan het onderhoud, raakt onze bron uitgeput, stagneert zij, of wordt geblokkeerd… Als kunstenaars moeten we leren onszelf te voeden. We moeten alert genoeg zijn om onze creatieve bronnen bewust weer aan te vullen naarmate we eruit putten — om de visvijver, bij wijze van spreken, steeds opnieuw te bevoorraden.”
— Julia Cameron

De bron en de digitale echo

In vroegere tijden was creativiteit verbonden met het tastbare.
Met het hout dat knisperde onder het mes, het doek dat langzaam kleur kreeg, de steen die zich liet kennen onder handen die geduldig vormden.
Het waren processen van aandacht, van herhaling, van falen en opnieuw proberen.
Elke misser werd een les. Elke imperfectie een stille handtekening van de maker.

Nu horen we steeds vaker hoe die bron overstemd raakt.
Door de haast.
Door de schijnbaar eindeloze stroom van de digitale wereld.
Er is een tweede werkelijkheid ontstaan, een spiegelwereld, die ons voortdurend prikkelt maar zelden echt voedt.

Waar ooit de geur van houtkrullen, verf of leer een werkplaats vulde,
zien we nu beelden die door kunstmatige intelligentie in seconden verschijnen.
Waar ooit een smid dagen nodig had voor een enkel werkstuk,
rollen nu duizenden identieke producten in stilte van de band.

Het lijkt rijkdom.
Sneller, groter, glanzender.
Maar onder die glans sluimert een verarming.
Want wanneer de handen verdwijnen, verdwijnt ook de ziel.
En de bron droogt langzaam op als we vergeten haar te voeden — met stilte, oefening, natuur, tijd, en met werk dat we kunnen aanraken.

Het is alsof we allen aan de rand van een spiegelmeer staan.
Schitterend, verleidelijk. Maar het water draagt ons niet.
De echte diepte ligt in de bron daarachter, waar het water nog leeft en beweegt.

De keuze is de onze.
Blijven we jagen naar steeds scherpere beelden, steeds snellere likes?
Of keren we terug, nu en dan, naar het echte meer?
Daar waar de vis nog springt, waar de stilte voedt,
en waar de vreugde van scheppen niet in de glans zit,
maar in de hand die iets achterlaat in deze wereld.

Want een spiegel mag schitteren,
maar enkel water lest de dorst.

— René K